Sadhguru bespreekt de betekenis van de bindu, een specifieke plek op de pijnappelklier, en de reden dat yogische sadhana altijd eerst streeft naar stabiliteit in plaats van extase.
Hoe de pijnappelklier de stemming regelt
Sadhguru: Terwijl wetenschappers de aard van de menselijke geest onderzoeken, en naarmate we betere instrumenten vinden om de aard van het menselijk brein te bekijken, wordt één ding heel duidelijk voor moderne psychologen en neurowetenschappers: er is veel meer bekend over de menselijke geest dan ze nu weten.
Zoals er medische fysiologie is, is er ook een hele yogafysiologie. Een aspect van de yogafysiologie dat op een bepaalde manier aansluit bij de moderne neurowetenschappen heeft te maken met de pijnappelklier. Deze klier werd altijd beschouwd als verbonden met de agna chakra. Tegenwoordig zeggen neurowetenschappers dat de afscheidingen van de pijnappelklier iemands stemmingen en ervaringen controleren en matigen. Als je een zeer stabiele en voldoende afscheiding van de pijnappelklier hebt, is het hebben van een aangename stemming in jezelf geen probleem.
Zowel de medische wetenschap als straatdrugs hebben duidelijk gemaakt dat chemische stoffen aangename en onaangename ervaringen in je kunnen opwekken die voor jou heel reëel zijn. Anderen kunnen het afdoen als iets dat je zelf veroorzaakt, maar eigenlijk veroorzaak je alles bij jezelf. Het enige verschil is of je het met of zonder hulp van buitenaf veroorzaakt. Als je nu gewoon extatisch wordt, veroorzaak je het zelf zonder hulp van buitenaf. Als je hetzelfde veroorzaakt met stimulatie van buitenaf, kan het qua ervaring hetzelfde zijn, maar het eindresultaat zou het systeem kunnen beschadigen. En een dergelijke ervaring zal niet leiden tot enige vorm van bewustzijn. Onbewuste ervaringen, hoe groot ze ook zijn, zijn van geen enkele betekenis voor iemands evolutie, groei en transformatie.
Vele culturen waren zich bewust van de Bindu
Een weinig bekend aspect van de yogafysiologie, dat totaal ontbreekt in de moderne medische wetenschap, is iets dat ik voortdurend "aan" houd in mijzelf, genaamd de bindu. "Bindu" betekent een klein puntje. Het is een bepaalde plek op de pijnappelklier, omgeven door een bepaalde afscheiding. Als je de bindu aanraakt, komen er afscheidingen vrij die je lichaam aangenaam maken en je een extatisch gevoel geven. Om de bindu te activeren is er een bepaald punt aan de achterkant van je hoofd. Veel culturen over de hele wereld hebben dit herkend, en men begrijpt dat dat punt beschermd en geactiveerd moet worden.
In de Hindoeïstische levenswijze, wanneer jonge Brahmaanse jongens worden ingewijd in spirituele sadhana, scheren zij het haar op de rest van het hoofd af en laten een plukje achter op dit punt. In vele andere delen van de wereld, als mensen een bepaald soort activiteit doen die zij spiritueel achten, willen zij dat die plek bedekt is, dus gaan zij kleine kapjes of een soort doek gebruiken. Overal in de wereld zijn er op een bepaald moment mensen geweest die zich ervan bewust zijn geweest en er waarschijnlijk over gesproken hebben. Ik weet echt niet wat ze gezegd hebben, maar ik heb mensen deze dingen zien doen. Als er iemand is die bijvoorbeeld uit de Joodse cultuur komt, hebben zij u iets specifieks verteld over waarom u deze pet moet dragen?
Meditateerder 1: Als je een spirituele praktijk doet, ga je naar de synagoge, en je draagt de pet om te laten zien dat je gewoon een mens bent en niet het goddelijke. Het is dus een teken van respect en een scheiding tussen jou en de God die je aanbidt.
Sadhguru: Heeft iemand anders nog iets te zeggen?
Mediteerder 2: Het is meer een verbinding, om je eraan te herinneren dat er een goddelijkheid is. Je draagt het altijd zodat je het niet vergeet. Het is niet per se een afscheiding, het is meer een herinnering aan de goddelijkheid in je of om je heen.
Sadhguru: Ik weet niet wanneer de neurochirurgen op de bindu zullen stuiten. Zelfs als ze het tegenkomen, kunnen ze het negeren omdat het zo klein is. Maar als je op je systeem let, is het er altijd. Maar ga je deze dingen niet inbeelden!
Ambrosia en vergif
Je zult zien, dat vaak wanneer mensen in bepaalde meditatieve processen zitten, ze overweldigd raken omdat het "glas ambrozijn" binnenin een beetje kantelt. Ze hebben nog niet geleerd om er in slokjes uit te drinken. Als je een klein kind een glas water geeft, morst het overal als het drinkt. Evenzo kantelt hun glas omdat ze nog niet weten hoe ze zachtjes moeten nippen. Als ze de nodige sadhana doen, kunnen ze er na verloop van tijd bewust van drinken. Als je er eenmaal bewust van kunt drinken, is elke cel in je lichaam en elk moment van je leven extatisch.
Maar de bindu heeft twee kanten. De twee interpretaties die u gaf zijn interessant. Beiden kunnen juist zijn - vervormd, maar ze kunnen voortkomen uit een bepaald begrip. De bindu heeft nog een ander punt dat ook een afscheiding heeft, maar die is giftig. Als je de verkeerde kant van het glas kantelt, verspreidt het gif zich door het systeem. Het is niet zoals vergif dat je drinkt. Het zal zich op zo'n manier door het systeem verspreiden dat je, zonder enige reden, ongelukkig bent. Veel mensen hebben dat zichzelf aangedaan. Je zou dat een depressie kunnen noemen. Je bent ellendig omdat je de verkeerde kant van het glas hebt gekanteld door verkeerde dingen met het leven te doen.
Er zijn veel culturen in de wereld die zich bewust zijn geweest. Sommige dragen petten, sommige hebben toppen, sommige hebben andere soorten zorg. Je zult merken dat het niveau van geestelijke onbalans in die culturen altijd lager is.
Eerst stabiliteit, dan extase
Wat je ook nastreeft in het leven - geld, rijkdom, macht, God of verlichting - wat is het dat je zoekt? Wat je in wezen zoekt is een ultiem gevoel van zoetheid in jezelf. Of je raakt het per ongeluk of bewust - dat is de keuze die je hebt.
Er zijn vele eenvoudige processen en methoden die zijn bedacht, niet om naar die ambrosia toe te gaan die in elk menselijk brein aanwezig is, maar om het noodzakelijke fundament in je te brengen dat, wanneer je het door genade raakt, je niet gek wordt. Te veel zoetigheid kan je gek maken, tenzij je op een stabiel fundament zit.
In yoga zijn de eerste fasen van sadhana die je doet gericht op stabiliteit, niet op extase. Stabiliteit is belangrijker dan extase. Als extase vóór stabiliteit komt, steven je af op een crash. Komt extase na stabiliteit, dan is het fantastisch. Het yogisch systeem heeft de praktijken zo opgezet dat alles om te beginnen gericht is op stabiliteit.
De processen van extase werden nooit geschreven
De processen van extase zijn nooit opgeschreven of als leer overgedragen. Het is alleen in de aanwezigheid van een bepaald wezen dat die dingen gebeuren - omdat ze zeer subjectief zijn, en het is beter dat ze niet worden opgeschreven. In sommige boeken over tantra heeft men geprobeerd het op te schrijven, wat ik zeer onverantwoord vind. Stel dat je een boek leest waarin de eerste twee hoofdstukken gaan over eenvoudige oefeningen om jezelf te stabiliseren en de laatste vijf hoofdstukken over eenvoudige praktijken om je naar extatische niveaus te brengen - welke ga je dan doen? Dan vraag je om moeilijkheden. Dit zijn gewoonlijk onwetende mensen die wat giswerk hebben gedaan rond de werkelijkheid en geprobeerd hebben er iets over op te schrijven. Mensen gaan niet voor stabiliteit, ze gaan voor extase - en ze gaan kapot. Je kunt je systeem niet vasthouden als het te extatisch is, tenzij je al gewerkt hebt voor je stabiliteit.
Streef nooit naar iets dat nog niet in je perceptie is, want dan streef je naar de verkeerde dingen. Doe gewoon je sadhana. Daarom hebben tradities altijd aangedrongen op vertrouwen - simpelweg omdat als we iets van tevoren uitleggen, je je natuurlijk de verkeerde dingen voorstelt en ervoor gaat. Maak je daar geen zorgen over. Doe gewoon elke dag de beoefening. Het zal resultaten opleveren. Als je niet wist hoe een plant groeit, als ik je een klomp vuil en een mooie bloem laat zien en zeg: "Deze twee dingen zijn hetzelfde. Dit komt daaruit voort," zou u me geloven? Er is geen manier om je te overtuigen. Er is een waanzinnig gevoel van vertrouwen voor nodig. Daarom praten we meestal niet over al die dingen. Omdat dit niet logisch uitgewerkt kan worden. Dit heeft een kleine vaststelling van het leven nodig.
Een man liep de rechtbank binnen. Hij was de verdachte. De rechter keek hem aan en vroeg: "Heeft u een advocaat?" De man zei: "Nee, maar ik heb een paar goede vrienden in de jury."
Zo is het. Je kunt dit niet logisch uitwerken. Dat is waarom de goeroe in beeld kwam, omdat er een kleine vaststelling nodig is. Zonder de vaststelling, zul je niet springen. Je zult voor altijd aan deze kant blijven staan. Zonder een kleine vaststelling, duwtje of duwtje, zul je de lijn niet overschrijden.
Kommentare